Scenariusz pierwszy: jestem w trybie hibernacji. Nie mogę się obudzić, śpię aż do południa. Ledwo budzę się, żeby wszamać obiad, niemało bicie go pomijam. Poobiednia drzemka, po której nie śpię od chwili godziny do dwóch, jest potrzebna aż do zjedzenia śniadania. Ten projekt jest niekończący się i wygodnie jest osądzać, że jestem leniwy. Mógłbym też bez trudu uzasadnić, że „zawsze jestem zmęczony”.
Drugi agenda dotyczy poczucia bezradności i/lub beznadziejności, które przypuszczalnie stanowić powszechne i przekonujące. Nic nie mogę zrobić”, „Mój współpraca nie poprawi sytuacji”, „Ona jest chora, nie mogę jej pomóc, żeby poczuła się lepiej”, „Nie ma żadnych rozwiązań, które moglibyśmy wystąpić z propozycją naszym klientom, nie przedłużymy umowy”. Wiele osób, w tym ja sam, powiedziałoby, iż brakuje mi wytrwałości tudzież determinacji w poszukiwaniu rozwiązań, brakuje mi pozytywnego nastawienia, mam słaby charakter. Po prostu bez trudu jest oszacować moje wyniki zaś dotrzeć aż do wniosku, że jestem asteniczny oraz bezużyteczny.
Trzeci sytuacja to sytuacja, w której pojawia się niepokój. Co ego mam zrobić?”, „Nie mogę usiedzieć w miejscu, lepiej spakuję torbę, przypuszczalnie posprzątam w jadalni”. Sfrustrowany niemożnością zrobienia czegoś, zaczynam się wkurzać ogólnymi uwagami rodziny. Kiedy liczebność tolerancji spada, zdenerwowanie przeradza się w pasja lub wściekłość, na nieszczęście skierowaną na moją rodzinę, osoby najbliższe mojemu sercu. Co stąd mam spośród tego zrobić: doba pełen irytacji? Czy także mogę owo wyrzec się w charakterze kolejny pełen złej woli dzień, w którym figa się nie dzieje?
Te na kształt nieszkodliwe uczucia tudzież zachowania, czym są, gdy doświadczam ich dzięki tydzień, dwie tygodnie, trzy? Czy mam je odrzucić i/lub zaakceptować, iż owo po prostu ja – jestem leniwy, mam słabą wolę, mam niedobry temperament http://www.blogdlazdrowia.pl.
Żyję w czasach, w których wartościowanie choroby psychicznej opiera się głównie na objawach zgłaszanych z wykorzystaniem samego siebie. Mam szczęście, iż 30 lat temu moje rodzeństwo pokazało mi część spośród prasa na przedmiot depresji natomiast jej objawów. Zaopatrzona w informacje na materia depresji, jakkolwiek niechętnie, w wieku nastoletnim odwiedziłam swojego pierwszego psychiatrę. Będąc zdana tylko na siebie, starałam się znaleźć sens tych powszechnych (i niewidocznych) objawów – zmęczenia, senności, złości (i wściekłości), poczucia bezwartościowości, i w najgorszym razie myśli samobójczych.